کدام اسطوره....؟؟؟؟؟

قبل از مطالعه این مطلب باید بیان کنم که هدف از بیان اسامی حقیقی و حقوقی در این مطلب، ارائه اندیشه و طرح سوال از خواننده مطلب است و به هیچ وجه قصد تخریب شخص یا گروهی وجود ندارد...

در هر جامعه ای قهرمانانی وجود دارند که نماد آن ملت هستند و باید هویت آن ملت را در آن قهرمانان جستجو کرد.

 

می توان گفت قهرمانان ملی نمادی از بایدها و نبایدها و هنجارها و قانون های عرفی و مطبوع جامعه بوده و هستند و هر بیگانه ای برای شناخت درونمایه تفکر و نمایان ساختن جامعه موردنظر باید نمادها و قهرمانان آن جامعه را کنکاش و جستجو کند.

به عنوان مثال کشور ژاپن برای معرفی مظلومیت و بردباری جامعه خویش، نماد قربانیان اتمی هیروشیما و ناکازاکی در جنگ جهانی دوم را ارائه می دهد یا کشور هندوستان برای معرفی آزادی خواهی ملت خود گاندی را به عنوان نماد آزادی معرفی میکند.

ولی یک سوال طرح میشود که نماد مظلومیت ملت ایران چیست؟

طی چند روز گذشته با شنیدن خبر درگذشت ناصرحجازی، هر ایرانی متاثر شده و فاتحه ای جهت شادی روح این پیشکسوت فوتبال خوانده.ما نیز جا دارد این غم بزرگ را به خانواده ناصر حجازی تسلیت بگوییم، ولی آیا واقعاً اینگونه که طی این چند روز از ناصر حجازی اسطوره سازی شده باید او را نماد مظلومیت(!!!!) و نماد ملت ایران معرفی کرد؟؟؟!!!

باید اعتراف کرد که ناصر حجازی در جایگاه خود به عنوان یک فوتبالیست توانا و پرآوازه و ملقب به عقاب آسیا می باشد و جامعه ورزشی و فوتبال دوستان باید به داشتن چنین دروازه بانی افتخار کنند.ولی ناصر حجازی فوتبالیست خوبی بود نه شخصی که بشود به عنوان نماد اصلی هویت جوان ایرانی و اسطوره همه ایرانیان با همه تفکرات و عقاید معرفی کرد.

     

برای معرفی اسطوره باید از تمامی جهت ها به او نگاه شود.

از جهت ورزشی ناصرخان یک قهرمان بود.شاید میشود گفت در رشته فوتبال هم قهرمان بود و هم پهلوان.

ولی از جهت فرهنگی ناصرحجازی چه چیزی را به جامعه ارائه کرد؟

از جهت مذهبی چه آموزه ای برای جوانان داشت؟

از جهت سیاسی چطور؟

تمامی کسانی که چه در حیات ناصرحجازی و چه پس از مرگ وی تهمت هایی ( حالا یا واقعی یا کذب) به این شخص زدند، همانها نیز در برابر خداوند مسئول گفته هایشان هستند و ما هم به احترام خوبی های ناصر همه را تکذیب می کنیم ولی به بهانه بعضی از تهمت ها نمیشود چشم را به واقعیات بست.

آیا ناصر حجازی نماد جوانان ایران است یا شهدای نوجوانی که جان خود را در کف دست گرفتند و برای دفاع از ناموس و خاک، حماسه آفریدند؟

آیا ناصر حجازی نماد جوانان ایران است یا جانبازان شیمیایی که هر روز روی تخت بیمارستان ها و گاهاً داخل اتاق فقیرانه خودشان روزی هزار مرتبه آرزوی شهادت و وصال به دوستان رفته خود رامی کنند؟

 

حجازی درگذشت، آیا همانقدر که از حجازی گفته شد از شهید جانباز شیمیایی که 12 سال زجر کشید نیز گفته شد؟

آیا همانقدر که از حجازی اسطوره سازی شد از جانباز بی چشم و بی دستی که برای انجام ساده ترین کارهای روزانه نیز ناتوان است و همسر صبورش 26 سال است که خون دل میخورد و صبوری میکند هم اسطوره سازی شد؟

انشالله خداوند ناصر را بیامرزد و قرین رحمت خویش قرار دهد، و انشالله خداوند جزای خیر به اسطوره های واقعی و نمادهای واقعی غیرت و شرف این مرز و بوم عطا کند